ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΤΥΧΙΩΝ

O Τότε Πρόεδρος της ομάδας μας Χρ. Θεόχαρης απονέμει
τιμητική πλακέτα στον Αντ. Αμπελακίων Σωκ. Παπαδημητρίου.

Ο Χρήστος Θεοχάρης ανέλαβε τα συντρίμμια της ομάδας του Αμπελακιακού το 2006, όταν η ομάδα στην Α’ Πειραιά μετά από 17 αγώνες πρωταθλήματος είχε 0 βαθμούς, η μία συντριπτική ήττα διαδεχόταν την άλλη.
Ο πρώτος του στόχος ήταν να μην αφήσει να διαλυθεί η ομάδα, κάτι που κάποιοι είχαν φροντίσει να κάνουν με πολύ «ζήλο και πάθος».
Αφού κατάφερε να πετύχει τον πρώτο του στόχο, η επόμενη κίνηση ήταν να φτιαχτεί μία ομάδα πρότυπο αντάξια της ιστορίας του Αμπελακιακού με επίπονες και συνεχείς προσωπικές του προσπάθειες και ενέργειες τελειώνει η επόμενη αγωνιστική περίοδος βρίσκοντας τον Αμπελακιακό να τερματίζει στην 4η θέση της βαθμολογίας. Οι Βάσεις είχαν μπει!
Επόμενος στόχος το πρωτάθλημα και η άνοδος στην Α’ Πειραιά την Αγωνιστική περίοδο 2008 – 2009 που το καταφέρνει με την προσωπική επιλογή του προπονητή Μίμη Γραμματικού.

Αυτέ οι στιγμές που η ομάδα κατέκτησε την πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα αλλά και αυτές που ακολούθησαν με τη φιέστα ανόδου και τα γλέντια θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη όλων αυτών που τις έζησαν.
Αυτές οι επιτυχίες σε κάποιους «μικρούς» δεν άρεσαν καθόλου και έβαλαν στόχο τους να διαλύσουν για ακόμη μια φορά τον Αμπελακιακό. Πως θα το κατάφερναν; Μόνο αν δεν ήταν πρόεδρος ο Θεοχάρης. Βρήκαν ένα τυπικό κόλλημα στον αθλητικό νόμο λόγω του επαγγέλματός του και κατάφεραν να τον αναγκάσουν σε παραίτηση, στη συνέχεια η ομάδα μπήκε σε μια ψιλοφουρτούνα, κατάφερε στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2009 – 2010 να τερματίσει 8η. Με γνώμονα την αγάπη του για την ομάδα που πείρε συντρίμμια και την αναγέννησε αποφάσισε μετά από πολύ σκέψη και προβληματισμό να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του για τη φετινή αγωνιστική περίοδο από τη θέση του Γενικού Αρχηγού βοηθώντας έτσι τον άπειρο νέο πρόεδρο και φίλο του Κώστα Φαφούτη να συνεχίσουν μαζί την πορεία του Αμπελακιακού.
Αυτό το ονειρεμένο ταξίδι πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Ίσως κάποια στιγμή να αποφασίσει ο καπετάνιος να πιάσει το τιμόνι στα χέρια του.